De memoires van Don Barbalexciano.
De winter is in aantocht en door het vroege invallen van de duisternis welt de melancholie. Het doet mij terugdenken aan mijn daden van weleer. Wat terstond mijn hart opfleurde was het muziekweekend in het jaar 18.
Het was oktober, de zomer had het land nog niet verlaten, en alle Don’s en Donna’s werden naar De Lork in Kemmel gesommeerd. Ik reisde incognito naar Kemmel, waar ik me wat opfriste, mijn sjofele reisplunje uittrok en mij, Don-waardig, kleedde. Zo herkende ik meteen mijn mede Don’s en Donna’s, wat een gevoel van welbehagen schonk.
Na deze verwelkoming konden we aanschuiven voor een maaltijd, wat we nadien nog 5 maal konden doen op gezette tijdstippen. Haaa, wat een luizenleventje. Het was evenwel niet altijd plezier en vertier, de voorbereidingen voor het concert werden aangevangen. De promising skies bleken toen nog vol plaatselijke regenbuien te hangen en volgens Don Il Lupo swingde het niet. Deze visionaire woorden sloegen ons met verstomming daar swing maar in de jaren 30 echt in de mode kwam, en dus voor ons toen nog onbekend. Na deze werk sessie trokken we naar het danspaleis waar de dansbenen een eerste maal konden worden uitgeschud.
Na de eerste nacht werd er vastgesteld dat de Charleston nog niet zo gekend was. Daarom werd een extra oefensessie ingelast. Het leek mij overbodig deze ter harte te nemen, daar ik meen een getraind charleston danser te zijn. Ik moest mij focussen op wat nog kwam. De ganse morgen werden we uitgedaagd onze maffiose talenten te verfijnen of te etaleren. We werden getest op de kunst van afwegen, het gokken , de koelbloedigheid, spreken in code, schutterskunst, welbespraaktheid en de fysiek.Ik meen mij te herinneren dat Groupo Barbalexciano hier met kop en schouder bovenuit stak, daarom dank aan Donna’s Katelijne, Machteld, Tine en de Don’s Bert,Jonas,Koen en Nick. Ere wie ere toekomt.
In de namiddag geschiedde het mirakel van Kemmel. Er was ons ter ore gekomen dat El Signora Di Bourge Suzy was ontvoerd en vermoord. Dit werd door verschillende teams onderzocht en bracht ons op en rond de Kemmelberg. Uit onderzoek bleek ze vermoord te zijn in een brievenbus met een hamertje of was het een zaagske of een beiteltje. Na een telefoontje kwamen we te weten dat Suzy gezond en wel in de gilde aan het werk was, en dus uit de doden verrezen. Het mirakel geschiedde.
Als voorbereiding op het zondagconcert kropen we nog even achter de pupiter om een paar muziekwerkjes in de vingers te krijgen. Na het laatste avondmaal kon iedereen zich van zijn beste kant tonen en schitteren op de gala avond in het danspaleis. De avond werd geleid door la squadra fantastica Inge, Judith, Lore, Sarah en Stefanie. Deze wervelende show, met optredens van “la squadra fantastica” en “le sorelle splendido”, was doorspekt van spelletjes, hersenbrekers en doe-opdrachten. Over de jurering van de danswedstrijd heerst voor eeuwig een Omerta.
Na het tweede ontbijt maakten we ons klaar en vertrokken richting Kemmel om aldaar de plaatselijke bevolking te trakteren op een heus apertief concert. In café Het Labyrint waren de plaatsen een beetje zoek en installeerden we ons in het kiosk op de markt. Daar brak Don Verhlesto tijdens de trompet solo alle records. De plaatselijke bevolking zat duidelijk nog in sluimer mode en bespiedde het hele gebeuren achter gesloten gordijnen. Na het concert daalden we af in Het Labyrint waar we onszelf verloren in aperitief, marsmuziek, duetjes van accordion en viool. Ondertussen waren de eerste autochtonen gespot en konden Don en Donna Verhlesto hun beste doedelzak bovenhalen. Hun kunde werd ten berde gebracht aan 2 man en een paardekop. Later bleek die paardekop een lokale champignonboer te zijn, wat het totale publiek op 3 bracht. Na deze vreugde in de kroeg trokken we nog een laatste maal naar de De Lork om aldaar afscheid te nemen en terug te verdwijnen incognito, gevuld met een gevoel van vriendschap en vrijheid. Gevoelens die vreugde scheppen.
De avond valt en mijn gedachten wentelen verder, hoe onvergetelijk dat weekend in oktober wel was. Ik weet zeker als we elkaar een volgende keer ontmoetten we beiden een glimlach om de mond hebben.