Feesje ofwa?

Er was eens een man, afkomstig uit Antwerpen. Op zijn vele omzwervingen door het Vlaamsche land ontmoette hij een West-Vlaamse schone. Het was door haar dat hij met Cecilia in aanraking kwam. Wie Cecilia, wat Cecilia? Deze stadsmens zou dra ontdekken dat de viering ter ere van de patroonheilige van de muzikanten zou zorgen voor een opstoot van kameraadschap, plezierige momenten en een glimlach op het gezicht van menig café-uitbater. Dat laatste waarschijnlijk te wijten aan een aanzienlijke stijging van de gemiddelde weekomzet.

Alles begon met de onschuldige vraag:”Heb je geen zin om onze eerste Cecilia-dag te komen afsluiten in de Burgersgilde?”. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl ik mijn wagen parkeerde kwam de opgewekte muziek me reeds tegemoet, niet slecht als je weet dat ik me toen nog op de afstand van een half voetbalveld bevond. Binnen kreeg ik meteen een portie frieten in de hand geduwd en het was overduidelijk dat de aldaar aanwezigen er al een amusante avond van gemaakt hadden. Het gerstenat werd dan ook rijkelijk over de toog geschoven, iets wat niet de laatste keer zou gebeuren dat weekend. Na een korte passage van de lokale “lange arm der wet” en nog enkele laatste drankjes werd de avond afgesloten. Noem die vrijdagavond gerust een verfrissend aperitief, zo’n lekkernij dat er makkelijk in slaagt om je zin te doen krijgen in de rest van het menu.

Zaterdag dan, de dag waarop het officiële gedeelte geprogrammeerd stond. Afspraak in de Burgersgilde (noem het gerust de rode draad in dit verslag) om zich, strak in het pak, door middel van een stapoptreden naar de kerk te begeven waar een dienst werd opgedragen aan de harmonie. Pastoor Vantyghem gaf er het beste van zichzelf, afgewisseld met toepasselijke teksten en mooie stukjes muziek gebracht door de leden van de harmonie. Een uurtje bezinnen en even stilstaan bij al wat geweest is en nog komen moet. Net toen ik me aan het klaarmaken was om de aftocht te blazen en de muzikanten een prettige verderzetting ging wensen zal ongetwijfeld de heilige Cecilia geïntervenieerd hebben toen me de vraag werd gesteld of ik de zeer belangrijke taak op mij wilde nemen om de pot van de dag te beheren. Verantwoordelijkheden ontlopen is me onbekend dus, na het nemen van de omvangrijke groepsfoto op het marktplein, volgde ik de vrolijke muzikale stoet op haar tocht door Lichtervelde. De bewoners van woonzorgcentrum ’t Hof werden getrakteerd op een enthousiaste serenade op het binnenplein en de muzikanten op hun beurt werden getrakteerd op een welverdiende frisse pint. Het was eveneens hier, als toegewijde roadie, dat ik de pot voor het eerst moest aanspreken. Tijd om naar de volgende stops te marcheren! Aan het station werden we verwelkomd door de cafébazen van respectievelijk Café De Boksneuze en Café ’t Wit Paard. Nee, het was geen corvee om iedereen tijdig de nodige drankjes te bezorgen, het was een plezier om met volle plateaus te laveren tussen feestende, dansende en spelende trompettisten, saxofonisten, klarinettisten, fluitisten, enz… En die vrolijke taferelen waren nog maar het begin, we zetten immers de laatste etappe in naar… jawel… de Burgersgilde. Daar aangekomen schudde ik de laatste euro’s uit de pot en werden de laatste noten in de straten van Lichtervelde losgelaten. Ik realiseerde me dat die ganse dag, waarop we van adres naar adres marcheerden en onderweg de nodige brandstoffen tot ons namen, één grote aanloop bleek te zijn naar een fantastisch en zeer verzorgd avondfeest. Ik blijf het zeggen, eten en drinken kunnen ze als de beste in West-Vlaanderen… Getuigen daarvan zijn die extra kilo’s die sinds kort op mijn weegschaal prijken. Nadat verschillende muzikanten werden gedecoreerd voor hun verdienstelijke jaren barstte het feest pas echt los. Tot in de vroege uurtjes werd er gedanst en geklonken, niet denkend aan de dag van morgen.

En die (zon)dag verscheen sneller dan gedacht! Of ik zin had in een ontbijtje? Tuurlijk da! Of ik verwacht had dat deze dag weer een heel andere wending zou aannemen dan aanvankelijk gedacht? Absoluut niet (die Cecilia toch…)! Het ontbijt geeft het jaarlijkse startschot voor een heuse zegetocht, compleet met bus(je) en al, langs verschillende prominente leden. Toen me de vraag werd gesteld of ik mijn luie zetel niet wilde inruilen voor een groskès, moet de verwondering even van mijn gezicht afgestraald hebben. Waarschijnlijk was ik te verbouwereerd om nee te zeggen. Samen met een bont gezelschap, waaronder een zeekapitein, een zakenman, een zware jongen, een zorro, een zwangere man, een zonnebloem, enz… belandde ik op die manier in een, bij momenten op een sardienenblikje lijkend, busje. En zo zette ik mijn bescheiden eerste muzikale stapjes in de harmonie, met een groskès rond mijn nek. Wat mij betreft een dag om nooit meer te vergeten! Een dag waarop er heel wat afgelachen werd en waarop er voldoende ruimte was om de innerlijke mens te versterken met pizza, een veel te straffe maar o zo lekkere koffie, een smakelijk stutje en, uiteraard, de obligatoire pintjes! De zetel, waar ik zo naar verlangd had, kon me op dat moment gestolen worden. Van een close encounter met een alpaca, via een verdienstelijke ijsbeer poging tot een prachtige groepsfoto bovenop een tractor, het zijn stuk voor stuk enorm mooie herinneringen. Afsluiten deden we waar het weekend ook begonnen was in, hoe kan het ook anders, in de Burgersgilde. En Cecilia, wel…, zij is absoluut geen onbekende meer voor deze Antwerpenaar!

Aan alle vrienden, aan alle muzikanten, aan alle sympathisanten zeg ik welgemeend bedankt. Bedankt dat ik deel mocht uitmaken van jullie Ceciliaviering. Bedankt dat jullie deze sinjoor een stevige dosis Cultuur (mét hoofdletter C) hebben bijgebracht. Ik heb er met volle teugen (meer dan eens letterlijk) van genoten!

Leve Cecilia, leve de Koninklijke Harmonie De Burgersgilde! Tot volgend jaar!

Bert

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *